Geen producten in de winkelwagen.
In juni 2013 vertrokken we voor een lang weekend naar Istanbul. Deze prachtige stad stond al langer op ons verlanglijstje, maar nu was het dan eindelijk zover. De vakantie liep alleen behoorlijk anders dan we ooit hadden kunnen verwachten…
Vlak voor onze trip waren er hevige rellen tussen de politie en de bevolking van Istanbul. Het epicentrum van deze rellen lag op het Taximplein in het Gezipark. We twijfelden of we wel zouden gaan, maar er was nog geen negatief reisadvies afgegeven. We besloten onze Airbnb host te vragen hoe de situatie ter plaatse was; hij gaf aan dat het weer rustig was en we best konden komen.
De eerste dag van ons verblijf zijn we dan ook naar het Taximplein gegaan en bezochten we het tentenkamp van de demonstranten. Er hing een gemoedelijke sfeer en je kreeg bijna het gevoel dat je op een festival was. Het park werd wel omsingeld door politie en het leger, maar ze stonden op een flinke afstand van het geheel. Een visuele dreiging, meer niet.
Diezelfde avond sloeg de sfeer helemaal om: president Erdogan had bevolen het park te ontruimen en laat de politie in Turkije nou niet echt met een zachte hand regeren. Lopende door de straat die naar het Taximplein leidt, vragen we ons af waarom het zo druk is. Een grote groep mensen staat stil in de straat en in de verte, waar de straat overgaat naar het plein, zien we een grote gepantserde wagen met daarop een waterkanon dat in de lucht spuit.
Net als we ons willen omdraaien, begint het waterkanon op de menigte voor ons in te spuiten. We zijn verbaasd, want de situatie was onveranderd: niemand had stenen gegooid of geprobeerd om op de wagen te klimmen, nee, iedereen stond nog gewoon stil. Een aantal mensen raakt wat in paniek, maar iedereen wordt gesommeerd te blijven staan. Of dit is omdat we een punt moeten maken naar de overkant of omdat het gevaarlijk is als iedereen in paniek raakt weten we niet, we spreken immers amper Turks. Aangezien het waterkanon nog op een flinke afstand van ons af staat, besluiten we te blijven staan. Net zoals de rest.
Het demonstratie-lied word gezongen en we gaan zo op in de menigte, dat we de behoefte voelen om mee te doen, ook al beheersen we de tekst niet. Er wordt niet gereld, zoals dit wordt beschreven in de media. Iedereen staat stil, er worden geen stenen gegooid en er wordt niet gevochten. Ik begin een beetje meer te begrijpen waarom mensen demonstreren: het voelt goed om iets te doen waar je voor staat met een groep, je voelt je één. Ik zeg een beetje, want dit is natuurlijk niet mijn strijd.
Plots komt de tank met het waterkanon in beweging. Niet richting het Taximplein en het daarop gelegen park. Nee, het rijdt juist van het plein af, de mensen massain… onze kant op… We pakken elkaars hand vast en schuifelen langzaam naar achter. Misschien dat ze zo door de speakers laten horen wat we moeten. Maar iedereen staat nog stil, niet van plan om in beweging te komen. Wel zien we een aantal mensen gasmaskers opzetten of shirts om hun gezicht knopen. Je kan natuurlijk wel raden dat dit ons zorg baarde.
En dan gebeurt het: we horen het geluid dat vanaf nu voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan. Er wordt iets afgeschoten, het suist door de lucht heen, ploft neer en rolt verder. Alsof het een leeg blik is. Van het ene op het andere moment komt de menigte in beweging. Tijd om weg te gaan en we zijn niet de enige die er zo over denken. Om ons heen probeert een aantal mensen de gemoederen te bedaren en ervoor te zorgen dat iedereen blijft staan, want paniek is in dit soort situaties funest. Terwijl we rustig weglopen, horen we de volgende bus traangas door de lucht heen zoeven, gevolgd door de volgende. Steeds dichter bij..
De tijd van rustig aan doen is voorbij; de sfeer slaat om in paniek en niet zo’n beetje ook. Iedereen lijkt hetzelfde te denken: we moeten hier weg en wel nu!! Tijd om te rennen, om weg te komen van het traangas en ook om niet onder de voet gelopen te worden door de mensenmassa. Nooit geweten dat mijn kleine beentjes zo hard konden gaan; de adrenaline giert door mijn lichaam heen. We moeten onze weg zien te vinden in een voor ons onbekende stad, in een mensenmassa in paniek en zorgen dat we niet vallen over omgevallen paaltjes of struikelen over losse stenen. We houden elkaars handen stevig vast, zodat we elkaar niet kwijt raken, maar ook zodat de een de ander omhoog kan hijsen als die valt. Ja jongens, waar je allemaal over nadenkt op zo’n moment. We kijken elkaar aan en zien dat we hetzelfde denken. Een vonkje pure liefde slaat over te midden van al deze chaos en ellende.
Als we veilig binnen zitten beginnen we beiden enorm te lachen. Niet omdat we het een leuke ervaring vonden, maar puur de ontlading. Onze neuzen prikken een beetje alsof je peper hebt ingeademd, want ook al zijn we niet in direct contact geweest met het traangas, de lucht hangt er inmiddels wel vol mee. Wat een ervaring. Als we weer een beetje bijgekomen zijn, pakken we onze telefoons om de berichtgeving in Nederland te bekijken, die naar onze mening toch niet helemaal overeenkomt met de werkelijkheid.
Die nacht slapen we slecht… Constant lig ik in een soort wakende modus, met op de achtergrond de geluiden van bussen traangras die afgeschoten worden en wegrollen, schreeuwende mensen en politie sirenes…
Zo, dit was pas dag één! Binnenkort volgt snel deel twee en ik beloof je dat het daarin nog veel spannender wordt voor ons!
