Ons avontuur in Istanbul was nog lang niet voorbij! Even wanen we ons weer echt toeristen en genieten we van al het moois dat Istanbul ons te bieden heeft, totdat…
In het eerste deel van mijn reisverslag heb je kunnen lezen dat we een heerlijk rustige middag beleefden in Istanbul, gevolgd door een onstuimige avond en nacht.
De volgende ochtend worden we wat gebroken wakker; we hebben door de onrust niet lekker geslapen en hebben nog niet helemaal kunnen verwerken wat we nou precies hebben meegemaakt, wat we nou precies hebben gezien. Rustig beginnen we de dag met een ontbijtje en Turkse thee. De thee is zo sterk dat ik er meteen hoofdpijn van krijg.. ik ben helemaal niet gewend aan al die cafeïne 🙂
Niets aan de hand?
We besluiten naar het zuiden van Istanbul te gaan vandaag. We merken weinig van wat er gisteren gebeurd is, het leven lijkt gewoon weer door te gaan. Vandaag zijn we weer doodnormale toeristen. We wandelen langs de Bosporus, kijken naar de vissers en dwalen door de bazaar, terwijl we de heerlijke geur van kruiden en specerijen opsnuiven. Uiteraard bezoeken we ook de Blauwe moskee (die werkelijk prachtig is!) en de Haga Sofia. We genieten van onze heerlijke kebab, terwijl de moskeeën op de achtergrond al zingend hun gevolg naar het gebed sommeren. We struinen wat winkeltjes af, kopen kleine souvenirs voor vrienden en genieten van het heerlijke weer.. We proeven de zoetste baklava en drinken slechte, waterige cocktails. Ja, vandaag zijn we weer doodgewone toeristen. Moe en voldaan vallen we in slaap.
Die nacht gebeurt er weinig of we slapen zo diep dat we er niets van mee krijgen. Tijdens de heenvlucht had ik in een reisboekje een leuk ontbijttentje gevonden en we besluiten daar heen te lopen. Het is nogal zoeken, want de kaarten kloppen hier niet helemaal (zelfs niet op Google maps) en we besluiten een vrouw te vragen naar de weg. Na wat aanwijzingen, krijgt het gesprek een vreemde draai.
“Have you been gassed yet?” In een fractie van een seconde kijken we elkaar verbaasd aan; wat is dit nou voor een vraag? “It’s not a bad as it seems. You will think you are dying, but this is not true. Believe me, the pain will pass“. We bedanken haar vriendelijk voor deze wijze woorden en vervolgen verbouwereerd onze weg.
In de middag zoeken we het wat noordelijker van het Taximplein op. Daar zouden volgens ons reisgidsje een aantal leuke malls te zitten. ‘s Avonds is er een bijeenkomst voor Erdogan aanhangers op het Taximplein en we hebben weinig zin om daar bij te zijn. We moeten er lopend heen, want de metro gaat niet wegens het gedoe op het Taximplein en we zien maar geen taxi’s. Gelukkig is het prima weer, dus wat maakt het uit.
Een gouden kooi
De winkelstraat is werkelijk prachtig, vol me luxe winkels. Onderweg komen we wat groepen mensen tegen die zo te zien gaan demonstreren.. ze zullen vanavond wel richting het plein vertrekken. We gaan een mall in en sluiten ons af van de buitenwereld. Op een gegeven moment komen er een paar verdiepingen lager allemaal mensen naar binnen gerend. Ze krijgen bekertjes met melkachtig spul en schijfjes citroen aangereikt, die ze op hun ogen doen. We begrijpen er niet veel van en winkelen maar rustig door.
Bovenin het winkelcentrum zit een super leuk hip café. We hebben inmiddels wel weer trek gekregen en besluiten hier te lunchen. We treffen het: ze hebben ook nog eens een heerlijk balkon, waar nog een paar plekjes vrij zijn. We hebben net onze drankjes gehad en dan horen we het: het geluid waarbij de haren in mijn nek gaan staan, het geluid van een blik traangas dat wordt afgeschoten. Beneden horen we mensen gillen en zien we dames met tasjes van dure merken op hoge hakken door de straat rennen. Een super vreemd gezicht. Dit klopt toch niet? Beneden kruipen mensen ineen, terwijl er wolken traangas door de straat waaien. Wat is de werkelijkheid toch bizar. Er komt een vlaag traangas het balkon op (zeker op 7 hoog!) en dat slaat direct op onze ogen en keel. We gaan snel naar binnen.
We zijn wel klaar met het winkelcentrum en willen weer terug richting ons appartement. We lopen naar buiten en komen links al snel problemen tegen.. de politie staat aan het einde van de straat opgesteld. We draaien ons om. Rechts is echter het zelfde bezig. We zitten als ratten in de val! De politie is niet bezig met een strategie om de “rebellen” een kant om te drijven met hun traangas en waterkanonnen, nee in tegendeel, iedereen zit opgesloten… Het enige wat we kunnen doen is terug, het winkelcentrum in.
We zitten gewoon vast. We kunnen niet weg. Opgesloten. Maar dan wel in een luxe winkelcentrum. Behalve het leuke café bovenin, zit er ook een bioscoop. Even de agenda checken, en ja hoor, er begint net een leuke film. In het donker vergeten we weer even wat er buiten gebeurt. Totaal afgesloten van de werkelijkheid genieten we van de film.
Zodra we de zaal uitlopen weten we dat het nog steeds mis is: mensen staan voor de ramen naar buiten te kijken. Je voelt het gewoon aan de sfeer. Nog maar wat drankjes doen dan? We appen naar onze vrienden dat we vast zitten in Istanbul, maar dan wel in een luxe winkelcentrum van alle gemakken voorzien. Ze lachen om ons en zien het kwaad er niet echt van in. Wij ook niet. Oké, we kunnen nu even niet naar buiten, maar we hebben hier eten, drinken, gratis WIFI en vermaak.
Na een tijdje ben ik er wel klaar mee. Een vervelend gevoel bekruipt mij en het begint donker te worden. Meestal wordt het er, zodra de avond valt, niet beter op. Dat het personeel ook steeds onrustiger begint te worden, helpt ook niet. Eén van de obers vertelt ons dat hij ook nog geen idee heeft hoe hij straks nou naar huis moet komen.
De ontsnapping
We bestuderen de kaart nog eens goed. We zitten ten noorden van het Taximplein en ons appartement ligt net een beetje ten zuiden van het Taximplein. Ik opper om een stuk naar het oosten te lopen. Richting het water waar de grote verkeersader van de stad langs loopt. Daar zal het vast wel mee vallen en in ieder geval zullen er meer taxi’s rijden. Gewapend met pakjes karnemelk (dat helpt tegen het brandende gevoel aan je ogen) en de plakjes citroen die we van het restaurantpersoneel hebben gekregen, gaan we ervoor. Vestjes voor onze mond en neus gaan we via de achterkant van het winkelcentrum, als een soort guerrillastrijders, naar buiten. We rennen hard en ontwijken de grootste ellende. Hier en daar een barricade van de bevolking of een juist een politie-afzetting. Een paar keer worden we als ratten opgejaagd, maar dan eindelijk lijken we een rustiger pad gevonden te hebben.
We zien een taxi en kunnen hem aanhouden. YES! De redding is nabij, maar helaas… als we hem vertellen waar we heen moeten, schudt hij zijn hoofd en maakt hij wat handgebaren. Hij is niet gek, dat is veels te dicht bij het Taximplein. Nog voordat we hem kunnen vragen of hij ons dan zo dichtbij mogelijk wilt brengen, rijdt hij al weg. Shit.
Er ligt een losse steen op de weg en ik bezeer me flink. Er rolt een traan over mijn wang. Dit keer niet door het traangas, maar gewoon omdat ik me echt ellendig voel. Het is echt niet leuk meer, ik ben bang, het is donker en ik wil naar huis. En dan bedoel ik niet ons appartement in Istanbul, nee, ik wil naar mijn huis-huis. Naar mijn eigen huisje in het veilige Amsterdam, waar ik onder dekens kan kruipen van mijn eigen bed.
De klok slaat 8 uur en opeens komt er uit alle huizen een enorm lawaai. Precies op het moment dat de President zijn toespraak houdt op het Taximplein, houden de bewoners van Instanbul een groots geluidsprotest. Iedereen slaat op potten, pannen, verandahekjes en wat ze nog meer kunnen vinden om maar zoveel mogelijk lawaai te maken. Het geluid geeft me hernieuwde energie en hoop. Weg met de tranen en doorlopen! Op het ritme van de stad snellen we ons voort.
Eindelijk veilig?
Als we aankomen bij de grote straat langs de zee zien we inderdaad veel auto’s en taxi’s. We gaan opzoek naar een taxi die ons in de juiste richting wil brengen. De meesten willen er niet aan beginnen, maar dan hebben we er toch één gevonden. We moeten wel veel meer dan gewoonlijk betalen, maar dat is dan maar even zo.
Een paar straten voor ons appartement zijn er allemaal blokkades en wil hij niet verder rijden. We stappen uit en lopen rustig richting ons appartement toe. Onderweg komen we een soort van Wok ‘n Walk tegen, die nog open is! We hebben inmiddels best honger gekregen en besluiten wat mee te nemen. Gezellig uit eten in een restaurantje zit er vanavond toch niet in!
Terwijl we rustig staan te wachten op ons eten, begint het buiten steeds onrustiger te worden. In de verte horen we zware wagens rijden, even buiten spieken en ja hoor, er komt weer zo’n wagen aan. Gelukkig is hij nog een flink stuk weg. Hopelijk is ons eten zo klaar. Maar wat zijn ze buiten nou aan het doen? Mensen beginnen stenen uit de grond te trekken…!
Gelukkig weten we op tijd weg te komen. Bij onze host treffen we een aantal mensen die aan het schuilen zijn voor het gedoe van buiten. We sluiten de ramen, wat er komt al weer een prikkelende lucht naar binnen. We zijn stiekem een beetje blij dat we morgen weer naar huis gaan. De volgende ochtend is het weer bizar kalm en kunnen we zonder problemen vertrekken naar de luchthaven.
Op de terugweg zitten we in het vliegtuig naast een aantal Nederlandse meiden die ook een lang weekend zijn geweest. Alleen wat blijkt? Zij hebben helemaal niets mee gekregen van alle perikelen… Bizar!
Wat eng zeg! Ik was er in april 2013, volgens mij net voordat de rellen begonnen. Heb genoten van Istanbul zeg!
Bij ons was het denk ik ook gewoon een kwestie van pech, net precies op de verkeerde plek zijn.