Reisverslag Londen; Shoreditch en Heston

Deel met vrienden en familie

Voor mijn verjaardag werd ik meegenomen naar Londen. De stad die mij nooit gaat vervelen. Benieuwd naar wat ik daar deze keer allemaal heb uitgespookt? Je leest het terug in mijn reisverslag!

Vrijdagavond vertrekken we pas om 21:20 uur, maar we zijn al rond zeven uur op Schiphol. Dit keer is het mijn schuld, ik stond namelijk thuis al zo te trappelen van ongeduld. dat het ons maar beter leek om gewoon naar de luchthaven te vertrekken. Mijn eigen tips voor een snel weekend in Londen in acht nemend, zijn we online al ingecheckt en nemen we alleen handbagage mee.

De korte vlucht loopt voorspoedig. We vliegen op London Southend, dus het is maar 40 minuten vliegen. Tegen de tijd dat je goed en wel bent opgestegen, wordt de landing alweer ingezet. Snel gaan we vanaf de douane op pad naar het treinstation. De kaartenautomaat weigert onze creditcards en bankpassen, dus we moeten alsnog in de rij bij de balie gaan staan. Gelukkig halen we de trein net op tijd; die gaat namelijk niet zo vaak vanaf Southend (ieder half uur).

We verblijven in het Z Shoreditch Hotel en krijgen bij aankomst een upgrade naar een grotere kamer. De kamer is nog steeds best klein (zoals wel vaker in Londen), maar het heeft alles dat wij nodig hebben. Een lekker bed, een fijne schone douche en wat haakjes om kleding op te hangen. Het allermooiste is natuurlijk wel de locatie, midden in Shoreditch, wat toch wel mijn favoriete wijk in Londen is.

Nadat we onze spullen gedropt hebben in het hotel, vertrekken we meteen weer om nog een hapje te eten. We gaan naar Pizza East, tegen de tijd dat we er aankomen is het inmiddels al 23:30 uur! Gelukkig is hier de keuken tot 1:00 uur open. Dat had ik van tevoren al gespot, om ervoor te zorgen dat we ergens terecht komen waar de keuken nog tot laat open is. Het is nog super druk in het restaurant, maar we kunnen nog net het laatste vrije tafeltje krijgen. De hapjes, cocktails en pizza smaken werkelijk voortreffelijk. Zeker een aanrader als je in de buurt bent!

We zouden nu natuurlijk verstandig naar het hotel kunnen gaan, lekker gaan slapen en ons op maken voor de volgende dag. Maar nee, dit is mijn verjaardagsweekend en ik wil het onderste uit de spreekwoordelijke kan hebben. In de buurt zou een geweldige rooftopbar moeten zitten bovenop de ‘Queen of Hoxton’, in de vorm van een grote tipi! Er staat een rij, maar binnen no-time zijn we binnen. We vinden de trap en beginnen de enorme klim naar boven. Maar wat blijkt als we boven zijn? De tipi is dicht. Bummer! Dan maar beneden een drankje doen. De muziek is simpel gezegd niet bepaald mijn ‘cup of tea’. Iedereen om ons heen is al behoorlijk aangeschoten en er wat wordt flink gedanst, zoals dronken mensen dat doen op Hip Hop en R&B.

Het lijkt een onmogelijke opgave, maar het lukt me om me in de richting van de bar te wurmen. Helaas staat er nu wel een rij van twee lagen dik: dat wordt even wachten. Inmiddels ben ik in gesprek geraakt met een Engels jongen; ik sta hier toch maar te wachten en kan nergens heen. Dat mijn haar zo lekker veel volume heeft (weet ik) , dat mijn haar zo lekker ruikt (ohhh dankje), of ik een drankje wil (nee hoor, dat is echt niet nodig), waar ik vandaan kom (Amsterdam… oohhh really, that’s sooooooooo cool!), waarom ik in Londen ben (om mijn verjaardag te vieren) en daar ga ik dus de fout mee in. Opeens krijg ik van alle kanten verjaardagszoenen; de een na de andere dient zich aan. Oeps. De jongen waar ik in eerste instantie het gesprek mee begon probeert me nog te vleien door me 7 jaar jonger te schatten. Helaas voor hem ben ik daar helemaal niet gevoelig voor, maar bovenal duidelijk bezet, dus ik reageer er erg lauw op, maar ach, het is wel lief.

Hij komt zo mogelijk nog dichterbij staan en vertelt me dat als ik echt mijn verjaardag feestend door wil brengen, ik na afloop wel met hen naar huis mee mag. Daar gaat het feest namelijk flink door, ze hebben een huis vol drank en wat nog wel niet meer. Net als ik bedenk hoe ik hem om een vriendelijke manier zal afwimpelen, komt zijn vriendin (!!) tussen beiden. Waar hij wel helemaal niet mee bezig is. Dat ik jarig ben kan haar niet zoveel schelen en ze begint haar vriend flink te tongen. Gniffelend bestel ik mijn drankjes en maak dat ik weg kom. Teruggekomen bij Arthur, blijk ik niet de enige te zijn met een mooi verhaal. We drinken onze Gin & Tonics op, doen nog een paar gekke dansjes en vertrekken weer naar ons hotel. Morgen wil ik namelijk niet aankomen bij Heston met een kater. Die nacht slapen we als roosjes in het heerlijke bed van ons hotel.

Heston here we come

We trappen de dag af met een heerlijk ontbijt bij het Hoxton hotel. Ik ga voor gezond en neem de cranberry granola en die is me toch een partij lekker! We struinen Shoreditch af en spotten heel veel mooie nieuwe streetart. Op Brick Lane score ik bij mijn favoriete kledingwinkel (Joy) een nieuw jurkje, eten we wat lekkere hapjes en drinken we een cocktail. Het is immers feest. Het is, ondanks dat het januari is, heerlijk weer en we genieten van onze dag. We zorgen dat we op tijd terug zijn bij ons hotel, zodat we alle tijd hebben om ons voor te bereiden op Heston…

De ervaring bij Dinner by Heston is bijzonder. Ik heb lange tijd uitgekeken om hier een keer te mogen eten. Heston zelf was er helaas niet, maar dat was natuurlijk te verwachten. De sfeer in het restaurant was persoonlijk niet helemaal mijn smaak. Er hing een beetje een hotelsfeer, met veel verwende rijke gasten. Gelukkig had ik me daar al een beetje op voorbereid. Het hoogtepunt was zeker de Meat Fruit (een vleespaté, vermomd als mandarijn!) en de Tipsy Cake (spit roasted ananas met een brioche broodje zo zacht als een wolkje). Na het voldoen van de fikse rekening vertrekken we moe, maar voldaan naar ons hotel.

Zondag

Zondagochtend reizen we naar het Harvey Nichols warenhuis, dat tegenover het restaurant van Heston ligt. We hadden gisteren namelijk de cocktail van de maand gedronken en daarmee kon je de volgende dag een gratis make-over bij de Laura Mercier krijgen. Alleen aangekomen bij de counter kijkt het meisje ons zeer verbaasd aan: ze weet van niets. Ik laat haar het bewijs zien en ze schrikt; ze is hier niet over geïnformeerd door haar manager en ze mag vandaag geen make-overs doen, aangezien ze helemaal alleen staat. Sorry sorry sorry, maar ik kan van de week wel een afspraak maken…

We hebben gisteren dus ruim 20 euro uitgegeven aan een waterige cocktail, zonder de beloofde make-over te krijgen. Mokkend loop ik door het luxe warenhuis heen. Ben ik daarvoor helemaal naar de andere kant van Londen gereisd? Toch nog maar even een bezoek aan Harrods brengen, daar ben ik ondanks mijn vele bezoeken aan Londen nog nooit geweest. Je kan veel over Harrods zeggen, maar het is zeker een prachtig warenhuis en duur.. heel duur.

Het fancy gedeelte van Londen is leuk, maar niet helemaal mijn stijl. We besloten terug te kregen naar Shoreditch en maken er een klein feestje van bij de Wahaca, wat een gezellig Mexicaans restaurant is (of inmiddels moet je zegen: keten) van een voormalige winnaar van Masterchef. Aanvankelijk wilden we nog naar de Sunday Upmarket gaan, maar dat wordt ons allemaal een beetje te krap en we besluiten nog wat te shoppen op het treinstation, voordat we de trein terug pakken naar Southend.

Het was weer een heerlijk, kort weekendje. Toch ben ik weer verrast hoeveel leuks je kunt doen in zo’n korte tijd. Ik weet het zeker, dit was niet mijn laatste keer Londen!

Deel met vrienden en familie